Repelsteeltje

Omdat Oudste al een poos zakgeld krijgt en omdat hij zelf spaart voor zijn hebbedingen begint hij gevoel voor geld en waarde te krijgen. Ook vraagt hij ons wat wij uitgeven en wat dat dan kost. Zo wil hij weten wat ons huis kost, en wat een telefoonrekening is. Op een gegeven moment wilde hij weten hoeveel geld ik in mijn portomonnee had en toen ik zei dat 'ie leeg was schrok hij zich rot: hoe moesten we dan de rekeningen betalen? Dus toen heb ik hem het concept bankrekening uitgelegd en hoe wij de boodschappen bij de supermarkt afrekenen.So far so good, hij begreep dat wel.

Vandaag moest ik geld pinnen. Toen zei Oudste dat hij niet snapte hoe mijn bank dat geld nou zo snel van mijn rekening in die automaat had gekregen. 

Mijn ex-collega is met haar dochters weer vertrokken. Hij had heerlijk ge-nintendo-ds'ed met de meiden en hij vond het jammer dat ze weggingen. Ze zijn nog geen 5 seconden weg als het volgende tafereel zich afspeelt:

hij: mama ik verveel me
ik: pfff, dat kan nog niet na 5 seconden

Ik laat hem in zijn sop gaarkoken en kruip achter de computer om mijn mail te checken.
Hij kijkt nors en verdrietig en ik zie zelfs wat waterige ogen.

ik: wat is er nou?
hij: ik vind het met jou niet leuk. ik heb veel liever dat papa er is. met hem is het leuker. ik vind het niet leuk als we alleen met jou zijn.
ik: ja, ik hou nu eenmaal niet van nintendo'en. kom op zeg, morgen is papa er weer, dan ga je maar lekker met hem spelen.

Ik zeg het nors en boos om te verhullen hoe gekwetst ik ben. Dit doet echt heel veel pijn!
Ik zie hem ineens heel hard huilen. Hij is compleet overstuur.
Hij is namelijk gevoelig genoeg om het effect te zien die de opmerking op mij had.
Hij is zo overstuur dat hij een paar minuten niet eens kan praten van het harde huilen.

hij: ik meende het niet, dat wat ik zei! echt niet!

Ik heb het half uur daarna besteed om uit te leggen dat hij mag zeggen wat hij voelt. Dat ik het misschien niet leuk vind om te horen, maar dat hij mag zeggen wat hij voelt en vindt. Dat hij niet dingen moet verzinnen om de ander blij te maken. En dat ik misschien wel wat meer met hem moet doen overdag, al is het druk met zijn broertjes en al is het niet nintendo'en. Dat ik het belangrijk vind dat hij eerlijk is.Dat hij alles moet kunnen zeggen tegen me. Dat ik dat echt heel belangrijk vind en dat ik toch wel van hem hou. Heel veel zelfs. En toen hebben we geknuffeld.

Toen hij 's avonds op bed lag heb ik een flink potje zitten grienen. En een dag later heb ik nog steeds pijn in mijn buik. De opmerking die hij maakte heeft mijn hart in duizend stukjes gebroken.
Oudste en ik zijn vanavond samen broeken voor hem wezen kopen en ik merkte dat hij zijn best deed om expres lief te zijn. Ik heb nog maar eens in het kort uitgelegd dat ik het meende gisteren: zeg eerlijk wat je voelt.

Pffff....opvoeden is moeilijk!

Vandaag ging ik samen met Middelste met de bus- naar de trein - naar de vliegtuigen. Lees: met het ov naar Schiphol en terug. Zomaar een uitje op een zaterdag.
En dat was zo fantastisch dat ik er geen woorden voor kan vinden. Gelukkig had Mary Poppins daar in 1964 al een oplossing voor verzonnen.

Het was Supercalifragilisticexpialidocious!

De bus vond hij al super, zoals altijd. Maar toen kwam die trein! Wow! Dat vond hij helemaal het einde. Het was zijn eerste treinreis en hij genoot met volle teugen. 

Op het Panoramadek naar de vliegtuigen kijken... 

Nadat we op Schiphol een kadootje voor elk van de broers hadden gescoord èn in het ballenbad hadden gespeeld gingen we met de trein weer terug. Op het station moesten we allebei een grote plas doen en omdat Middelste de hele trip luier-droog was gebleven scoorde hij op het station ook nog een trein-kadootje.

Volmaakt tevreden en helemaal happy liepen we van de bushalte terug naar huis. Hij apetrots met zijn Eigen-Trein-Tas-Met-Kado's. ("Moet ik helpen dragen lieverd?" "Nee! Zelluf doen!") 

Op het CB woog je 9,8 kilo schoon aan de haak.

Tijdens het wachten op de dok gaf ik je je fruitje.

Het fruitje ging schoon op.

Zo, zei ik. Nu ben je een tientje. 

Ik heb een ex-collega die een zoon en een dochter heeft. Zijn kinderen zijn net zo'n beetje uit de pubertijd. En vanaf moment nul kunnen die twee niet met elkaar overweg. Niet als kleuters, niet als kinderen en niet in de pubertijd. Zus heeft zelfs eens gezegd dat ze hoopte dat Broer geen kinderen zou krijgen want daar wilde ze geen tante van zijn.

Een van onze redenen om na de eerste Dalton door te gaan was wel degelijk de hoop en de wens dat we kinderen zouden krijgen die met elkaar konden spelen. Maar het verhaal van die ene ex-collega spookte af en toe wel eens door mijn hoofd. Wat nou als ze niet met elkaar overweg kunnen?

Al snel bleek dat we ons op dat vlak over Oudste en Middelste geen enkele zorgen hoefden te maken. En nu Jongste er is begint er weer iets moois te groeien. Een nieuwe dynamiek met drie. En ze zijn zó dol op elkaar.

Vanmorgen moesten we met Jongste naar het consultatiebureau voor 2 prikken. Jongste krijste het uiteraard uit van schrik, pijn en drift toen die naald in zijn beentje werd gejast. En bij het tweede beentje weer, maar dan nog wat harder. (Je weet wel, dat dat kind na die eerste huil-schreeuw alleen maar zijn mond wijd open heeft en dat er geen geluid uit komt. Dan zie je die lipjes blauw worden en als moeder begin je dan aan je kind te schudden: "inademen jongen, ìnademen!")

Oudste kreeg tranen in zijn ogen en vond het heel zielig. Hij begon Jongste te troosten terwijl er een traan over zijn eigen wang biggelde. Middelste keek met hele grote verschrikte ogen en bleef maar vragen: "wat is er met hem, wat is er met hem?"

Het leven is spannend en heeft een boel in petto. Er komt veel op je pad. En helaas ook een hoop narigheid. Maar als je onderdeel bent van deze drie Daltons die zo lief voor elkaar zijn, kan je denk ik de hele wereld aan. Mijn zonen gaan het spelletje spelen met een voordeeltje.

Zoals elk jaar zinkt de moed me halverwege in de schoenen: dit is té druk, ik kan niet meer.

We zitten nu halverwege het vakantierooster van Manlief. Hij draait dubbele diensten en halverwege zie ik het letterlijk niet meer zitten. Ons gezin begint te draaien alsof er zand tussen de raderen zit. Anderhalve week zit erop, nog anderhalve week te gaan.

Als ik 's avonds via de crèche uit werk kom ben ik alleenstaande mama en begint mijn tweede werkdag direct. Het is spitsuur met de kinderen: avondeten en naar bed. Als alle Daltons ‘s avonds om half 9 in dromenland zijn begin ik aan het huishouden. Als Manlief de volgende ochtend uit zijn werk komt begint direct zijn tweede werkdag als alleenstaande papa met de kinderen. Ook als hij niet heeft kunnen slapen moet hij aan de bak, want ik vlieg de deur uit naar werk zodra hij binnenkomt. We zien elkaar 10 seconden. Net genoeg tijd voor 4 vluchtige kussen.

We zijn in deze tijd allebei een alleenstaande ouder, zonder hulp van de ander. En al is de overgang van 2 naar 3 minder heftig dan de overgang van 1 naar 2: 3 is wel meer dan 2. Het klinkt als een Cruijffiaanse wijsheid.

Ik ben nu een uur thuis. Ik heb al twee spuitluiers van Jongste achter de rug en in de badkuip liggen de 6 plastic zakjes die ik van de crèche meekreeg van de 6 poepongelukjes van Middelste vandaag. Die moet ik vanavond nog uitspoelen. (Ook Middelste lijdt onder deze omstandigheden en de nèt-zindelijke heeft het op de crèche moeilijk, ocharme.)

Wat een poepdag.

Wansmaak?
Oude troep?
Niet van deze tijd?

Wellicht...

Maar hij staat ook op mijn iPod en ik kan er geen genoeg van krijgen.
Ik krijg er nog steeds kippenvel van...

En toen lag Blub gistermorgen ineens een beetje op de bodem van de kom. Hij leefde nog wel, een beetje, soort van, maar niet meer dan een beetje was het niet.

We haalden Oudste erbij en zeiden dat dit wel heel erg zielig was. Dat we de vis niet zo wilde laten lijden. Het woord lijden is natuurlijk niet gevallen, we hebben het in termen van een 6 jarige uitgelegd.

Het woord euthanasie is dus ook niet gevallen, maar dat was wel waar het eigenlijk op neerkwam.

Papa moest uiteraard het nare klusje klaren en even later liepen Middelste, Oudste en ik naar de speeltuin. We hadden een doosje cup-a-soep bij ons waar Blub in zat. In twee delen, zo vermoedde ik, Manlief zal het zo snel en pijnloos mogelijk hebben gedaan, dacht ik. Maar ik wilde het niet in detail weten. We hebben een mooi plekje aarde uitgezocht naast de speeltuin en daar hebben we hem (haar?) begraven. Oudste wilde later wel weten hoe papa het precies had gedaan met dat mes en hij vroeg het toen ik even mijn handen voor mijn oren hield.

Later die dag kwamen goede vrienden langs met het hele gezin. Oudste vroeg aan mij of hij mocht vertellen dat de vis dood was. Ja natuurlijk mag je dat vertellen. Oudste liep naar onze vrienden en zei:

"Papa heeft onze vis doodgesneden!"

Wat is het ergste aan luiers? Ik bedoel...wat vind ik nou het ergste aan luiers:

Dat ze stinken vind ik niet zo erg. Bij andere kinderen vind ik het wel erger dan bij mijn eigen kinderen, dat geef ik grif toe, maar ik vind eigenlijk alleen de stank van pure zuigelingen (de eerste 4 maanden) echt stinken....met poep van daarna kan ik omgaan.
Dat ze er af en toe doorheen knallen met een té grote plasluier en dat je natte, naar urineruikende kleding of beddegoed hebt vind ik helemaal niet erg, daar draai ik mijn hand niet voor om.
Dat je soms spuitluiers hebt waarbij de dunne poep er bij de oksels en/of bij de enkels uitkomt vind ik al een heel stuk minder. Dan sta ik vertwijfeld te kijken naar zo'n kind (uiteraard in een rompertje): "waar moet ik beginnen?" Maar...dat vind ik nog steeds niet het ergste.
Héél erg vind ik wel het stadium dat Jongste nu heeft: dat je net die poepluier hebt geopend en dat ze met hun sterke beentjes uit je hand glippen en schoppen en dan gierend van de lach in die poep van die net geopende luier stampen met hun hieltje. Dát vind ik erg.
Dat ze veel kosten is ook erg naar: het kost een Godsvermogen! En ze zijn al helemaal niet handig mee te nemen met de boodschappen als je met de wandelwagen bent. Dat geklooi met die pakken op weg naar huis komt al aardig bovenaan mijn irritatielijstje.

Met twee in de luiers moet je alle ongemakken met twee vermenigvuldigen. Met de komst van Jongste hadden wij voor het eerst 2 kinders in de luiers....en toen ontdekte ik het grootste probleem:

We redden het niet met de grijze bak! Dát is het ergste.

Illegaal vuilniszakken moeten dumpen omdat je het niet red met de grijze bak. Dat is het ergste.

En ik wilde er dramatisch erg vanaf, van 2 in de luiers. Maar Middelste wilde maar niet zindelijk worden. We hebben hem gechanteerd, gemanipuleerd, gedreigd, verleid en gelokt met alles wat we maar konden verzinnen, maar niks hielp.

Wat hielp was een vakantie. Tijd voor je kind. Rust en alle tijd. Okay, en een beetje zon zodat je een week lang in je blote niksje kan lopen.

En het onmogelijke is geschied: Middelste is (op een haar na/zo goed als) zindelijk....en dus heeft hij eindelijk, finally, ten lange leste, uiteindelijk, it ain't over `till the fat lady sings...zijn Thomasbaan gekregen...

...en wij hebben weer ruimte in de grijze bak.

Lieve Laatste,

Vannacht een jaar geleden werd je geboren. Je hebt van jouw zwangerschap en van je geboorte een ware thriller van gemaakt. Agatha Christie zou trots op je geweest zijn: je hield je papa en mama 9 maanden lang continu op het puntje van hun stoel met onverwachtge wendingen en bloedstollend spannende momenten. En zelfs je geboorte was ‘a twitch in the plot'. Onze bloeddruk zal nooit meer dezelfde zijn....maar hier ben je en vannacht wordj je 1.

Jij bent onze laatste. En ik had al snel in de gaten dat je niet het type bent om klein gehouden te worden: Je hebt heel veel haast met groter worden! Ik vertroetel je graag, je bent nog zo klein, maar jij bent van onze drie jongens degene die de meest kranige is. Er valt maar zo weinig te troosten. Ik bewonder dat in jou, zo klein als je bent. We zien dat het een eigenschap is van je mooie karakter: je bent sterk als je blij bent en je bent sterk als je verdrietig of ziek bent...je bent een kei. Ik zie je veranderen, nu je 1 wordt. Je karakter begint zich duidelijker af te tekenen en ik geniet van wat ik zie...ik wil je graag nog beter leren kennen. Je wordt een klein beertje, een stevig, compact bikkeltje met een heel sterke mening, en daarbij heel lief en gezellig. Soms lijk je liever dan Oudste en soms lijk je opstandiger dan Middelste. Oudste is een kopie van papa, Middelste is een kloon van mama...en jij: jij bent onze eerste mix, zowel qua uiterlijk als innerlijk en ik vermoed dat generaties voor ons ook nog een vinger in de pap hebben gehad....waarschijnlijk heb je ook nog (Over-)grootouder eigenschappen in je. Dat is een van de redenen dat je in mijn ogen uniek bent. Maar je bent uniek om nog veel meer redenen, lieve Jongste. En vannacht wordt je 1...

Het zal je worst wezen, maar vannacht neem ik afscheid van mezelf als baby-mama, vannacht neem ik ook een drempel: mijn jongste wordt 1....ik heb geen baby meer...je bent 1.

Groei lekker door, laat mij maar roepen dat het te snel gaat! Wees lekker wie je bent...je bent zo mooi...zowel innerlijk als uiterlijk...

Ik smeer pas 2 dagen met mijn nieuwe anti-verouderings, verjongings, anti-wallen, anti-rimpels, 20 vitamines bevattende super-serum...

...en ik heb nu al 2 jeugdpuistjes!

Sterk spul zeg!!

Avondeten in de Casa.

Na corrigerend, via semi-streng naar streng, ben ik tegen de tijd dat het toetje komt beland bij de toon semi-boos. En semi-boos is maar een stapje verwijderd van boos en dat is al bijna ècht-boos. Voor het echie. Oudste en Middelste maken er een potje van en stoken elkaar op. Let wel: we hebben het hier niet over klieren in de zin van jengelen en huilen maar in de zin van lol maken en de clown uithangen.

Dit gedrag heeft een afschuwelijke bijwerking: ze maken papa aan het wankelen want paps zou maar al te graag meesurfen op hun golf van ondeugendheid.

Mama en papa zijn geen front in deze...als mama semi-boos doet ziet ze papa in haar ooghoeken zijn lachen inhouden. Middelste ziet dat uiteraard ook en buit het uit. Zijn aanpak heeft succes bij alle mannelijke leden van het huishouden

Mama verliest nu serieus haar geduld en start een preek...Manlief en Oudste kijken schuldbewust ("oh jee, te ver gegaan"). Middelste snapt het ook en hij zegt tegen mij op een beduusde toon: "spuugzat, toch, mama?"

Ik had het woord niet in de mond genomen, maar in het verleden blijkbaar vaak genoeg. Middelste, met grote, met spijt gevulde blauwe knikkers kijkt me aan en zegt: spuugzat, toch, mama?

En toen ging ik net zo hard als Manlief voor gaas...Middelste begreep zijn succes en Manlief en ik moeten nu heel hard gaan werken aan een nieuwe trukendoos...

Ze kwam aangelopen toen ik al stond te wachten. Ze was oud. Ver, heel ver voorbij de pensioengerechtigde leeftijd. Tenger en verschrikkelijk gerimpeld, ze leek wel verkreukeld. Zilverwit haar en een kunstgebid. Maar opvallend leuk gekleed. En kwiek. Haar lage stem verraadde een leven lang roken. Ze had een stralende blik in haar bruine ogen met opvallend wit oogwit. Het vleugje blauwe oogschaduw maakte haar ogen nog sprankelender. Ik heb nog nooit een echt oude dame met mooie oogmake-up gezien tot nu.

Toen de bus kwam ging ik zitten op mijn favoriete plekje achter de chauffeur en ze vroeg of ze naast me mocht zitten, want ze moest er toch zo uit. Ik antwoordde dat ik dat prima en wel gezellig vond. Toen ik moest gapen zei ze dat ik zeker toe was een mijn avondeten, maar ik antwoordde dat ik kleine kinderen heb en dus te weinig slaap. Toen ze hoorde dat ik er drie heb keek ze verschrikt:

"Meid, dat meen je niet! Ik vond het na 2 genoeg! Ik ben wat ouder dan jij, dus in mijn tijd was dat raar en ik was de enige die deed aan gezinsplanning, maar ik zei altijd dat ik maar 2 armen heb dus aan 2 kinderen genoeg heb!"

Ze begreep dan ook niet dat ik gevoelsmatig nog best een vierde had gewild, maar het intrigeerde haar wel. Ze zei dat als wij het konden bolwerken met drie, dat ze respect voor ons had. We hadden het over harmonieuze gezinnen, over de maatschappij van nu en over haar kinderen. Over verschillende kinderen en over verschillende karakters. Ze zei dat haar kinderen een goede basis hadden gekregen in een harmonieuze omgeving en dat dat zo belangrijk was. Dat haar kinderen (levend in verschillende landen) zo'n goede band onderling hadden. Ik zei toen dat ik zo benieuwd was hoe mijn kinderen als grote mensen zouden zijn. Ze zei:

"Mens wat denk jij ver vooruit! Het leven laat zich niet plannen. Geniet nu! Vergeet niet te genieten!"

Ze vond me wel grappig, denk ik, met mijn denkende blik over de toekomst. Maar ze gaf me wel wijze raad: ze was namelijk "wat ouder" dan ik...wat een heerlijk mens. We hadden het over het leven en ze zei dat ze dit soort contacten zo leuk vond. Ik ook, zei ik, ik klets graag met vreemden. Ze zei:

"Ik heb een enerverend leven gehad. Ik ben twee keer getrouwd geweest met twee heel verschillende mannen. Dat is leuk! ik ben twee keer weduwe geworden en nu ben ik met mezelf. Nee, dan moet je niet zielig kijken! Je gaat onherroepelijk toch door, het leven is een avontuur! Het leven gaat door en er komt van alles op je pad. Stop nu met zielig kijken!

Toen ik haar net een beetje begon te begrijpen had ze haar halte al bereikt en moest ze uitstappen. En toen zei ze:

"Ik wil nog even zeggen dat je prachtige blauwe ogen hebt en dat je een mooi mens bent."

Ik stamelde een blozend dank je wel en zwaaide haar uit. Een beetje beduusd maar wel met een glimlach zat ik de rest van de busrit uit. En ik denk dat ik ga proberen haar raad ter harte te nemen: iets minder methodisch plannen (lees: minder zorgen maken over de toekomst) en meer leven en genieten van het nu.

Oudste's liefde voor vulkanen gaat deze winter bekroond worden met een vakantie naar een vulkanisch eiland. Wij gaan zijn verjaardag vieren op de rand van een krater. Best stoer voor je zevende verjaardag! Maar tot die tijd moeten wij het doen met plaatjes op Google en uitzendingen van Discovery Channel.

Zo zaten wij vanmiddag weer eens iets te kijken terwijl Middelste met zijn Thomas-treintjes aan het spelen was. Op het moment dat ik iets zeg tegen Oudste draait Middelste zich naar ons om zegt geirriteerd tegen mij:

"Nee-hee! Niet vul-kaan, maar vuur-kaan!"

Volmaakt tevreden met zijn corrigerende opmerking keert hij terug naar zijn spel. Oudste laat zich giegelend vallen op de bank. Hij vond het de mooiste grap van deze week.

Iets heel anders nu.

Onze wasmachine stamt uit het pré-"Manlief en Ik"-tijdperk. Hij stamt uit het "Hij en Zijn Ex"-tijdperk. De laatste tijd viel het me op dat hij er niet zoveel zin meer in had, die wasmachine. Slabbetjes kwamen er nog steeds met oranje vlekken uit en luchtjes verdwenen ook niet helemaal meer uit de oksels van shirts. Bloedirritant. Na 5 verschillende merken te hebben geprobeerd, moest ik concluderen dat het niet aan mijn wasmiddel lag, maar aan de wasmachine. En toen ik op vakantie een was moest draaien op het vakantiepark en deze er brand- en brandschoon uitkwam ("Huh? Kon deze kraag nog wel wit worden dan?") was de maat vol. "Ik ben het helemaal beu, ik MOET een nieuwe wasmachine hebben en wel onmiddellijk!"

Zaterdag liepen wij dus de witgoedwinkel in.

"Kan ik u helpen?"
"Ik zoek een wasmachine"
"Hoeveel wast u per week?"
"Kijk naar mijn gezin en reken maar uit"
(Stomme verkoper: kom je met 3 kleine kinderen de winkel in, vraagt 'ie hoeveel we wassen! De oen.)

Manlief installeert op dit moment onze gloednieuwe wasmachine:

Allerlei standjes eco
zuinig met water
6 kg (!!) laadvermogen
en hij centrigugeert op 1600 toeren.

Ik weet niet of het raar is om blij te worden van het huishouden, maar ik verheug me serieus op het doen van de was de komende tijd. 

De avond van te voren moest hij huilen omdat hij niet wilde. Hij vond het niet eerlijk dat hij voor de derde keer moest worden geopereerd. Ik kon niet anders dan het met hem eens zijn.

's Ochtends ging hij om half 8 samen met papa de deur uit met een bleek en zenuwachtig en ernstig gezichtje.

Hij had praatjes voor tien bij de anesthesie ("ik ga ècht niet in slaap vallen!) en stoere verhalen achteraf dat het infuus geen zeer deed. ("Die prik deed ècht geen pijn, ècht niet!!")

Hij had heel, heel veel, erg veel pijn in de bijkomkamer en even later was hij tipsy van de morfine. ("als ik mijn hoofd schud word ik duizelig, hihihihihi")

Heel klein en kwetsbaar en onbeheersd huilend kreeg ik hem aan de telefoon vlak na de operatie net weer op zaal. (Zou hij gehoord hebben dat ik daar ook van moest huilen?)

Huilend van de pijn was hij weer heel kwetsbaar thuis bij het eerste badje toen het verbandje eraf moest.

Even later was hij weer de denker die zich afvroeg of ze niet te veel hadden weggesneden. ("wat een gekke piemel!" "Nee schat, hij is helemaal niet gek: hij is precies goed zo. Deze winter kan je je naam plassen in de sneeuw!")

Even later trots uit de wc: "ik kon zo maar naar beneden plassen, daar hoefde ik niks voor te doen!"("Klopt jongen, binnenkort kan je met je handen los de pot nog raken." "Echt?" "Ja, echt!")

Eigenwijs op de bank: "moet ik nu echt de hele tijd rustig aan doen?" Manlief en ik wisselen een blik. Fijn zo.

Het was een dag vol emoties. Voor onze grote zoon die alles moest doorstaan, voor de papa die erbij was en voor de mama die thuis moest wachten. Mama had het relatief makkelijk: die had afleiding met de twee jongste Daltons die (oh heerlijkheid) van de prins geen kwaad wisten.

Voor ons geldt nu, zo aan het eind van de middag, eigenlijk ook een beetje wat we hem al die tijd ter geruststelling hebben beloofd: het is minder erg dan toen met die arm.

En nu neem ik nog een wijntje. Mijn zenuwen zijn aan gort.

De operatie van Oudste staat nu echt om de hoek. We hebben het er de hele vakantie nauwelijks over gehad, expres, maar nu moeten we. We moeten hem voorbereiden en we moeten 'huishoudeljke' zaken regelen.

Zo is daar de vraag: wie van ons gaat met hem mee? Er mag sowieso maar eentje mee de operatiekamer in, maar daarbij zal er ook eentje moeten thuisblijven voor de jongste twee Daltons.

We lieten die keuze aan Oudste. Hij moest er over nadenken zei hij, maar toen koos hij papa. Ik zei dat dit een goed idee was en dat ik thuis op hem zou wachten en er meteen ben zodra hij thuis komt.

Maar na een vakantie waar papa de keuze was voor *alle* lol-dingen viel het me zwaar dat papa ook de persoon is die wordt gekozen voor de moeilijke dingen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat ik niet weet hoe ik die ochtend door ga moeten komen thuis.

Papa is het in deze periode van zijn leven. En ik zal niet liegen: ik vind dat heel, heel moeilijk. Ik geloof niet dat Oudste dat gezien heeft. Althans, dat hoop ik.

Op vakantie gaan naar hetzelfde vakantiepark in eenzelfde type huisje en met hetzelfde andere gezin als gezelschap als 2 jaar geleden is vragen om déjà vu's.

Zeker als Jongste nu exact dezelfde leeftijd heeft als Middelste toen.

Naast vragen om déjà vu's is dat ook vragen om ensceneren van foto's: kunnen we dezelfde foto weer maken? Maar dan met Jongste en kijken of de foto dan hetzelfde wordt? En kunnen we dan dezelfde foto ook maken met Middelste om te zien hoe hij is gegroeid en kijken of dat leuk is?

Het antwoord is: JA!

Toen met Middelste

Nu met Jongste

Nu met Middelste

Middelste toen

Jongste nu

Middelste nu